Życie intelektualne
Rozkwit gospodarczy miasta po lokacji na prawie magdeburskim, uzyskanie przez Kraków rangi stolicy państwa, funkcjonowanie w mieście licznych instytucji kulturalnych i naukowych, zarówno świeckich jak i duchownych, rozwój szkolnictwa, kontakty z zagranicą – wszystko to sprzyjało rozwojowi życia intelektualnego w Krakowie.
Ważnym wydarzeniem w dziejach miasta było założenie przez króla Kazimierza Wielkiego (1310-1370) Akademii Krakowskiej w dniu 12 V 1364 roku. Jednocześnie z aktem królewskim rajcy krakowscy wydali własny dokument, który określał relacje między miastem a uczelnią. Wkrótce Akademia Krakowska stała się centrum naukowym przyciągającym studentów z całej Polski, Śląska, Czech, Węgier, Austrii, Brandenburgii i Prus. Wielu jej profesorów i studentów wywodziło się ze stanu mieszczańskiego, zaś mieszkańcy miasta i jego władze często wspierali Akademię darowiznami na jej rzecz.
W XVI wieku Kraków pełnił rolę ośrodka kulturalnego, naukowego i artystycznego o europejskim zasięgu. Wkrótce do miasta zaczęły docierać nowe prądy: Humanizm i Reformacja. Przybywali tu ludzie skupiający wokół siebie intelektualistów, w tym również mieszczan, tacy jak Filip Buonaccorsi zwany Kallimachem (1437-1496), Konrad Celtis (1459-1508), Wawrzyniec Korwin (ok. 1470-1527). Wiele osób było entuzjastami wielkiego humanisty - Erazma z Rotterdamu (1467-1536), z którym prowadziło ożywioną korespondencję.
Przeniesienie dworu królewskiego do Warszawy, brak reformy Akademii Krakowskiej, upadek gospodarczy miasta w poł. XVII wieku, wojny i okupacje przez obce wojska, ograniczanie przez szlachtę roli mieszczan, spowodowały, że Kraków powoli zaczął tracić na znaczeniu jako ośrodek naukowy.
design by mikro-TOP