Zygmunt I Stary (1467-1548), król polski, chcąc zażegnać ciągłe spory, postanawia, że kazania i śpiewy w kościele Wniebowzięcia Najświętszej Panny Marii mają się odbywać po polsku, zaś nieliczne kazania niemieckie przenosi do kościoła Św. Barbary
Z końcem XIV wieku rozgorzał spór o prawo patronatu nad kościołem Mariackim, który następnie przerodził się w konflikt wokół polskich kazań. Po upływie stu kilkudziesięciu lat upomniano się o język polski w najważniejszej świątyni stolicy. W trakcie obrad sejmu, odbywanego w Krakowie od listopada 1536 do marca 1537 roku, posłowie ziemscy domagali się interwencji monarchy w tej sprawie. Zmian żądali również mieszczanie narodowości polskiej. Powoływano się na dawne dokumenty, gwarantujące wygłaszanie kazań w kościele NMP po polsku. Jako argument podawano również to, że kościół Św. Barbary, gdzie wygłaszane są polskie kazania, jest za mały, aby pomieścić wszystkich, którzy przybywają na nabożeństwa. Król Zygmunt I Stary (1467-1548), przychylając się do próśb posłów, za zgodą senatorów, postanowił, że w kościele Panny Marii kazania i śpiewy mają się odbywać po polsku, zaś niemieckie kazania mają być przeniesione do kościoła Św. Barbary.
1537, Kraków
Pergamin, pieczęć mniejsza koronna
Archiwum Państwowe w Krakowie, sygn. Perg. 532